Κάθε νέα χρονιά συμβολίζει την αλλαγή – μια αλλαγή που ελπίζουμε να μας επηρεάσει θετικά τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εξωτερικό επίπεδο. Η προϋπόθεση της αλλαγής όμως είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι στο εδώ και τώρα. Όχι με την έννοια του «αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω», αλλά με την γνήσια επιθυμία να δούμε συνολικά τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά μας, να ενισχύσουμε τα πρώτα και να λειάνουμε όσο μπορούμε να δεύτερα.
Η αποδοχή του εαυτού μας όμως έχει να μας διδάξει και κάτι βαθύτερο, κάτι που κουβαλάμε μέσα μας από την σχέση μας με τους άλλους. Ό,τι μας θυμώνει και μας αγανακτεί στους δικούς μας ανθρώπους είναι κατά πάσα πιθανότητα ένα κομμάτι που έχουμε ενσωματώσει από την σχέση μας μαζί τους. Ένα κομμάτι ίσως θολό και δυσδιάκριτο, αλλά δικό μας. Μαζί με αυτό το μη αποδεκτό κομμάτι, υπάρχουν και άλλα, θετικά και επιθυμητά που μπορεί να τα βλέπουμε πιο καθαρά στον εαυτό μας και σε εκείνους με αποτέλεσμα να νιώθουμε κοντά τους.
Όσο καταφέρνουμε να ενοποιήσουμε αυτά τα αντικρουόμενα κομμάτια, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας και αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε χωρίς να προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Γιατί ό,τι προσπαθούμε να το αλλάξουμε με τη βία, επιμένει. Η αλλαγή είναι μια διεργασία που γίνεται στον δικό μας χρόνο – στον χρόνο που οφείλουμε να μας δώσουμε όχι μόνο για να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε συνολικά τον εαυτό μας, αλλά και για να πενθήσουμε το κομμάτι που αφήνουμε πίσω. Αυτό το κομμάτι δεν εξαφανίζεται ποτέ από μέσα μας, απλά εξελίσσεται σε κάτι πιο λειτουργικό καθώς προχωράμε στη ζωή μας μέσα από το μονοπάτι της (αυτό)-δημιουργίας.
Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή μέρους ή ολόκληρου του άρθρου χωρίς προηγούμενη άδεια του αρθρογράφου.
